Wspomnienia z rekolekcji kapłanów PMK w Ziemi Świętej (foto)

Ks. Tomasz Sokół / Artur Hanula / 26.10.2022

fot. archiwum prywatne ks. Bogusława Brzysia, Rektora Polskiej Misji Katolickiej we Francji

Dokładnie miesiąc temu, 26 września br., grupa 25 księży Polskiej Misji Katolickiej we Francji z Rektorem ks. Bogusławem Brzysiem, pomysłodawcą i organizatorem pielgrzymki na czele, dotarła do Ziemi Świętej na rekolekcje, które trwały do 3 października. To dobra okazja, żeby jeszcze powspominać tamten czas. Zapraszamy do obejrzenia porcji zdjęć oraz lektury wspomnień trzech spośród uczestników tamtych rekolekcji.

Ks. Andrzej Barnaś – proboszcz z Corbeil-Essonnes:

Pielgrzymka, w której uczestniczyłem teraz, skojarzyła mi się z moją pierwszą pielgrzymką, którą odbyłem kilka lat temu do Ziemi Świętej. One obie skojarzyły mi się z dwoma pieśniami. Ta pielgrzymka sprzed lat to największe wrażenie pustynnych miejsc, które są związane z samotnością Jezusa i ich znaczeniem. Jezioro Galilejskie i pieśń, która mi się wtedy jakoś bardziej unaoczniła: „Pan kiedyś stanął nad brzegiem”, i pamiętam, że właśnie ta pieśń bardzo mnie wtedy wzruszyła, jakoś tak przypomniała mi własne powołanie. Kiedyś Pan Jezus stanął nad moim brzegiem, mojego życia i powołał.

I ta obecna pielgrzymka, z kapłanami z Polskiej Misji Katolickiej, też skojarzyła mi się z inną pieśnią, tym razem: „Pan szedł w spiekocie dnia”, a to dlatego, że w którymś dniu naszych zmagań odbyliśmy piesze przejście, dość solidne, przez górski wąwóz. Pamiętam dobrze, że to było przy wysokiej temperaturze, bez cienia, dużo sił fizycznych mnie to chodzenie kosztowało. Wtedy ta piękna pieśń mi się przypomniała: On szedł w spiekocie dnia i tak sobie uzmysłowiłem, że Pan Jezus też, prawdopodobnie w takich warunkach, że swoimi uczniami, Apostołami, w niektórych miejscach Palestyny tak wędrował. Później na zakończenie tegoż przejścia przez wąwóz, mieliśmy Mszę Świętą, oczywiście w warunkach tropikalnych, właśnie tam nasze spotkanie z Jezusem eucharystycznym. To mi uzmysławiało, że do wielkich rzeczy, do dobrych rzeczy, trzeba trochę wysiłku własnego włożyć.

Tych wrażeń jest bardzo dużo w mym sercu, z pobytu w Ziemi Świętej. Nie będę ich przywoływał wszystkich, ale właśnie jedno z najważniejszych to pobyt na pustyni, ta panująca tam cisza, to odarcie z tych wszystkich głośnych kontaktów. Oczywiście: komputery, telefony – to jest tenże hałaśliwy kontakt, ale tam była ta cisza, kiedy nie ma hałasu, kiedy nie ma zabudowań, kiedy nie ma ruchu samochodów i tylko jest skała, kamień, piach i tyle. I głucha cisza, która jednak pomaga spotkać się z Panem Bogiem; mówiąc najprościej: ta chwila odpoczynku, ze Słowem Bożym, z rozważaniem i rozmyślaniem nad nim. Ta cisza dla mnie naprawdę robiła olbrzymie wrażenie, dlatego chciałbym kiedyś, tak parę dni, na takiej pustyni pobyć, tak jak to Jezus przebywał, zanim rozpoczął nauczanie publiczne.

To jest moja pierwsza impresja, chyba najważniejsza. Może w tym momencie wystarczy, że ta pustynia, którą możemy sobie w jakimś sensie tworzyć, we własnych warunkach, mimo iż tu jest ruch samochodów i krzycząca cywilizacja, to te siły wyciszenia, gdzieś tam musimy w sobie znaleźć, żeby taką pustynię we własnym mieście tworzyć. Żeby spotkać – tak naprawdę – w tym naszym otoczeniu odrobinę spokoju, pokoju, takiego odetchnięcia przy Panu Bogu. Tego wszyscy bardzo potrzebujemy, nasza dusza i ciało tego potrzebuje.

fot. archiwum prywatne ks. Bogusława Brzysia, Rektora Polskiej Misji Katolickiej we Francji

*
Ks. Ryszard Górski – proboszcz ze Strasburga:

Gdy usłyszałem, że podczas rekolekcji, które w tym roku wyjątkowo będą w Ziemi Świętej, będziemy dużo wędrowali pieszo, zaraz pomyślałem sobie – to nie jest dla mnie. Ja mam problem z kolanami i mój wyjazd może być problemem, nie tylko dla mnie osobiście, ale też dla innych. Jak coś się stanie w marszu z moim kolanem, nie będę dalej mógł iść. Jednak tuż przed wyjazdem moi koledzy skutecznie mnie zachęcali i przekonali do wyjazdu; powiedzieli: nie będziesz żałował żeś pojechał. I faktycznie teraz tego nie żałuję.

Tak, pierwszy raz na ziemi Jezusa stanąłem po 7 latach kapłaństwa. Obecna pielgrzymka była po 33 latach od tejże chwili, czyli w 40. moich kapłańskich święceń. Co było moim szczególnym przeżyciem? Jako młody kapłan dużo chodziłem po górach i wędrówkach po zboczach gór, tutaj w Ziemi Świętej: Góra Strącenia, Arbel, Góra Błogosławieństw, Susita – te miejsca były dla mnie jakby powrotem do źródeł. Z jednej strony doświadczenie piękna natury i zachwyt nim, czego zawsze doświadczałem w górach. Z drugiej strony doświadczenie bliskości Pana Boga, bo uświadamiałem sobie, że idę śladami Chrystusa, który tu nauczał, przeżywał radosne i trudne chwile w spotkaniu z ludźmi. To przywoływało we mnie ważne wydarzenia, miejsca, a także ludzi, wśród których wzrastała moja wiara, pobudzało mnie to do refleksji nad moim kapłaństwem. Zwłaszcza na Górze Wniebowstąpienia, gdzie w kościele mieliśmy czas na medytację, tak myślałem sobie o moim przejściu z tego święta do Boga i prosiłem Go, żebym mógł jeszcze zostawić jakiś dobry ślad w sercach tych ludzi, do których mnie posłał teraz i może pośle w przyszłości.

Drugim przeżyciem było doświadczenie wędrówki po pustyni, podczas której jakby zauważyłem jak ważne w życiu jest kapłańskie braterstwo, pokora, zaufanie do Boga, zwłaszcza w trudnych chwilach.

Trzecie mocne przeżycie to były doświadczenia chwili ciszy, adoracji, zwłaszcza dzielenia się Słowem Boga. Uświadomiłem sobie wtedy, że za mało jest ciszy w moim życiu, za mało słuchania Boga, ale też i ludzi.

Tak podsumowując, te rekolekcje stały się takim moim dziękczynieniem za 40 lat kapłaństwa, jakie składałem Bogu, ale też umocniły moje przekonanie, że w tym nie zawsze dziś łatwym życiu kapłańskim, nie mogę zapomnieć nigdy, że Jezus jest zawsze ze mną, że są obok współbracia kapłani, że są ludzie, którym wiele zawdzięczam, ale również i oni powinni, muszą mieć we mnie oparcie.

fot. archiwum prywatne ks. Bogusława Brzysia, Rektora Polskiej Misji Katolickiej we Francji

Ks. Tomasz Sokół – wikariusz z Paryża XVI (parafia św. Genowefy):

Szczęśliwi pielgrzymi, kapłani Polskiej Misji Katolickiej we Francji, wraz z inicjatorem takiej rekolekcyjnej formuły, ks. Bogusławem Brzysiem, Rektorem PMK we Francji, powrócili już dawno do swoich parafii oraz domów, z tej kilkudniowej pielgrzymki po Ziemi św. Wspomnienia jednak pozostaną w nas na zawsze.

Myślę, że dla każdego człowieka wierzącego taka pielgrzymka do Ojczyzny Chrystusa staje się wyjątkową okazją do odbycia podróży w głąb własnego serca i świadomego odnowienia wyznawania wiary w Pana Jezusa – Bożego Syna.

Podziwianie malowniczych krajobrazów, bycie i dotykanie tych świętych miejsc opisanych w Piśmie św., gdzie żył i nauczał sam Jezus, jest często głęboką inspiracją dla wewnętrznej oraz emocjonalnej wędrówki, tak bardzo ważnej dla każdego chrześcijanina, tym bardziej kapłana.

Pismo św., które stale nam towarzyszyło, było głównym przewodnikiem, do którego odwoływaliśmy się i medytowali, praktycznie w każdym dniu naszych pielgrzymich doświadczeń, a poszczególni kapłani dodawali do nich swoje przemodlone komentarze i dzielili się doświadczeniami własnej wiary.

Galeria zdjęć: archiwum prywatne ks. Bogusława Brzysia, Rektora Polskiej Misji Katolickiej we Francji