Syn matki Polki: Bruno Polius

Bruno Polius (Amsterdam, 1972), fot. Rob C. Croes, wikimedia

Wielu Francuzów ma polskie korzenie. Jedni są może bardziej znani, o innych mówi się mało albo wcale. Do grona obywateli Francji z domieszką polskiej krwi należy Bruno Polius. “Francuski muzyk, piosenkarz i kompozytor” – czytamy na jego stronie internetowej. Trudno znaleźć w internecie jakieś szczegółowe informacje na jego temat, szczególnie w języku polskim. Tym bardziej warto poświęcić mu chwil kilka.

Ojciec Bruno Poliusa (albo Bruno Poliusa-Victoire’a) pochodzi z Martyniki, matka natomiast z Polski. Bruno urodził się 8 maja 1958 r.

Już jako mały chłopiec został zauważony i doceniony przez znawców, wyróżniając się szczególną barwą głosu. Rodzice zapisali go do chóru dziecięcego, a jako ośmiolatek nagrał swoją pierwszą piosenkę.

W latach 70. młody Bruno śpiewał w zespole młodzieżowym (tzw. boysbandzie) Les Poppys. Jednym z najsłynniejszych utworów zespołu jest “Non, non rien n’a changé”. Les Poppys sprzedali ok. 5 milionów płyt, zdobyli wiele nagród i koncertowali po całej Europie.

Bruno Polius ma również na koncie szereg płyt solowych, np. “Hey l’Homme” (1973), “Un Martiniquais, une Polonaise” (1976).

Polius współpracował z wieloma znanymi francuskimi artystami, m.in. Johnnym Hallydayem, Eddy Mitchell, Michelem Sardou, Mireille Mathieu, Nicolettą, Catherine Lara, Francoisem Bernheimem, Veronique Sanson, Dani, Patricią Kass, Guillaume, Julie i Elisabeth Depardieu. Wspólnie z Lizą Minelli wystąpił w “Palais des sports”.

W 1972 r. w Amsterdamie Les Poppys wystąpili na scenie wspólnie z Edwinem Hawkins Singers i Dorothy Combs Morisson w przeboju “Oh happy day”.

Jako kompozytor Bruno stworzył program „Gospell and American live” w latach 1986-1987 z chórem złożonym z 80 osób oraz zespołem „Maria Popkiewicz, Andree Herve, Michel Herve – członkiem grupy Zoo”. Stworzył także program oparty na “The Wall” w Pink Floyd w 1989 roku.
Pracował do 1990 r. w Conservatory of Music z Bernardem Cavanna i współpracował z wielką piosenkarką Candi Sosa z Kuby w programie poświęconym AIDS.

Bruno studiował muzykę indyjską w ośrodku Vejenala Kanavedi w Kerali w południowych Indiach w 1991 i 1992 roku.

Zorganizował show ze 150 perkusistami, gdzie grał, w reżyserii Adamy Dramé i Erica Charleca na Stade de France w 2000 roku, dla stowarzyszenia dzieci niepełnosprawnych „Le Secours Populaire Francais”. 60 tys. widzów przybyło na to wydarzenie.

Grał i komponował na potrzeby cyrkowego show z „Cirque du Grand Céleste” w latach 2001–2005. Został doceniony przez prasę i nominowany do najlepszego przedstawienia Cyrkowego Teatru w 2003 roku.

W latach 1995-2015 pracował jako terapeuta muzyczny w Międzynarodowym Centrum Terapii Muzycznej w Paryżu u Jacquesa Josta i Yolandy Vaicatis oraz uczestniczył w wielu spotkaniach i kongresach pod przewodnictwem Rolando Benenzona (prezes Międzynarodowej Federacji Terapii Muzycznej).

Dla wielu wydziałów Hopital de Paris organizował różne wydarzenia artystyczne związane z muzykoterapią, aby stworzyć kilka spektakli dla osób niepełnosprawnych we współpracy z wieloma artystami: Andy Emler, Louis Sclavis, Marc Perrone, Nicolas Frize, pod patronatem Jacka Langa (ministra kultury) i Bernarda Kouchnera.

Członek bluesowego stowarzyszenia Florida and Jupiter Jazz Society (2014 – 2017).

Jeśli ktoś jest zainteresowany twórczością Poliusa warto odwiedzić jego kanał na YouTube >>>

Tekst został przygotowany głównie na podstawie informacji zaczerpniętych ze strony internetowej artysty >>>