Jeśli nie Notre-Dame to co? Zabytkowe kościoły w sercu Paryża

Od kwietniowego Pożaru katedra Notre-Dame w Paryżu jest niedostępna dla zwiedzających. Parce rewitalizacyjne potrwają przynajmniej pięć lat.  Jednak w pobliżu znajduje się wiele innych, szalenie interesujących zabytków architektury sakralnej.

Sainte-Chapelle czyli kaplica-relikwiarz

Kaplica Sainte-Chapelle została wzniesiona z inicjatywy króla Ludwika IX Świętego, który zakupiwszy relikwię korony cierniowej w 1239 roku, uznał, że jedynie odrębna kaplica będzie stanowić godne schronie dla tak cennej pamiątki. Budowa trwała latach 1241-1248. Kaplica została wzniesiona na dziedzińcu dawnego zamku królewskiego na paryskiej wyspie Cité (dziś jest to Pałac Sprawiedliwości. Mówi się, że jej głównym architektem był  Pierre de Montreuil, odpowiedzialny za przebudowę kościoła Saint-Germain-des-Prés, a także częściowe prace przy katedrze Notre-Dame.

Dwupoziomowa kaplica jest najwspanialszym zachowanym przykładem gotyku promienistego – stylu, który narodził się w Paryżu w latach trzydziestych  i czterdziestych XIII stulecia, charakteryzującym się kształtowaniem architektury w taki sposób, by jak największą przestrzeń przeznaczać na okna. Ściany Sainte-Chapelle są ażurowe, z wykrojonymi strzelistymi oknami, ozdobionymi  wspaniałymi witrażami, przedstawiającymi sceny ze Starego i Nowego Testamentu. Żeby w pełni docenić architektoniczny kunszt założenia, do kaplicy warto się wybrać w słoneczny dzień, o poranku.

Kaplica przez długi czas była miejscem przechowania cennych relikwii, głównie związanych z Męką Pańską, w tym przede wszstkim Koronę Cierniową. W XVII wieku budowla została uszkodzona na skutek pożaru, a także powodzi. W trackie rewolucji francuskiej kaplica została zamieniona na magazyn. Wówczas zniszczono cenne relikwiarze, a same relikwie przeniesiono do katedry Notre-Dame, gdzie pozostawały do czasu kwietniowego pożaru.

W XIX wieku (1838-67), w Sainte-Chapelle, jak i wielu innych średniowiecznych francuskich budowlach zostały podjęte prace restauracyjne, pod czujnym okiem Eugène’a Viollet-le-Duca – odpowiedzialnego za autorskie wizje rekonstrukcyjne, m.in. w katedrze Notre-Dame, Carcassone, Mont Saint-Michel, czy na zamku Pierrefonds. To on jest odpowiedzialny za barwne polichromie.

By zwiedzić Sainte-Chapelle należy kupić bilet, obiekt jest też dostępny w ramach Paris Museum Pass. Za bilet normalny trzeba zapłacić 10 euro. Młodzież szkolna i studenci do lat 26, mieszkający w Unii Europejskiej mają gwarantowany wstęp za darmo.

 

Kościół Saint-Julien-le-Pauvre

To jeden z najstarszych kościołów w Paryżu, znajduje się na lewym wybrzeżu Sekwany, w pobliżu katedry Notre-Dame. Ten niewielki, średniowieczny budynek został wzniesiony w XII wieku, w miejscu, w którym prawdopodobnie istniał starszy kościół bądź merowiński przytułek dla najuboższych. Stąd mówi się o wybraniu św. Juliana z Le Mans na patrona – ów święty był bowiem znany ze swej wielkiej dobroczynności i wrażliwości na ludzką biedę.

Kościół jest bardzo skromny, a jego wnętrze jest wyjątkowo nastrojowe – od XIX wieku świątynia należy do melkitów – czyli jednej z grup wyznawców katolickiego kościoła wschodniego. Znajduje się tam ikonostas i rozliczne ikony.

Kościół Saint-Séverin

Gotycki kościół pod wezwaniem św. Seweryna mieści się w dzielnicy łacińskiej, niecałe sto metrów od kościoła Saint-Julien-le-Pauvre. Święty Seweryn wiódł żywot pustelnika w okolicach obecnej świątyni. Po jego śmierci została wzniesiona kaplica, w której spoczęły jego szczątki. Została jednak splądrowana podczas jednego z najazdów Wikingów. Świątynia została odbudowana w XI wieku, następnie przebudowana w wieku XV w manierystycznym stylu gotyku płomienistego.

Kościół ten cieszył się wielką popularnościej pośród polskiej emigracji w XIX wieku. Jego stałymi bywalcami byli Adam Mickiewicz i Andrzej Towiański. W jednej z kaplic można odnaleźć kopię obrazu Matki Boskiej Ostrobramskiej, namalowaną przez Walentego Wańkowicza.

Kościół Saint-Louis-en-l’Île

Wyspa św. Ludwika słynie z miejsc związanych z polską emigracją we Francji. To tu mieści się Hôtel Lambert, tu swoją siedzibę ma  Biblioteka Polska, także tu mieszkały Maria Skłodowska-Curie i Helena Rubinstein.

Nic więc dziwnego, że polskie ślady można odnaleźć w niepozornym, ale bardzo ciekawym kościele Saint-Louis-en-l’Île. Barokowa świątynia, wzniesiona między XVII a XVIII wiekiem mieści w swoich murach kaplicę Czartoryskich z epitafiami poświęconymi członkom tej niezwykłej familii.

Kościół powstał w latach 1624-1726, wedle projektów François Le Vau, starszego brata Louisa Le Vau – jednego z architektów odpowiedzialnych za zaprojektowanie pałacu w Wersalu. Za dekorację wnętrz odpowiada Jean-Baptiste de Champaigne, brat znanego malarza Philippe’a de Champaigne.

Obecnie w kościele przeprowadzane są gruntowne prace restauracyjne.