72 lata temu urodził się Guy Konopnicki, francusko-polski pisarz i dziennikarz

Facebook Radio J

Nazwisko Konopnicki kojarzy nam się chyba najczęściej z polską pisarką Marią. Tymczasem 29 września 1948 r. w Paryżu urodził się Guy Konopnicki, syn Raphaëla Konopnickiego, Żyda urodzonego w 1915 r. w Kaliszu oraz Rose Konopnickiej, z domu Hoffnung (1913-2012), urodzonej w Gelsenkirchen, członkini ruchu oporu.

Guy Konopnicki był uczniem liceum Paul-Valéry, w młodości udzielał się jako działacz komunistyczny, następnie członek Francuskiej Partii Komunistycznej w latach 1963-1978, członek krajowego biura Związku Studentów Komunistycznych w latach 1968-1972 oraz prezydent UNEF od 1971 do 1972.

Konopnicki rozpoczął karierę jako dziennikarz komunistycznego tygodnika kulturalnego “France-Nouvelle”, a następnie kierował stowarzyszeniem “Travail et Culture”, organizacją kulturalną powiązaną z CGT. Po zerwaniu z PCF w 1978 r. przyczynił się do powstania “Libération”, a także do “Matin de Paris”, a od 1985 do 1992 miesięcznika “Globe”. Od 1999 r. jest felietonistą magazynu “Marianne”.

Brał udział w “Panorama de France Culture” od 1980 r. do zamknięcia tego programu w 1999 r. Nadal na “France Culture”, od momentu jego powstania, uczestniczy w programie “Des Papous dans la tête”.

Jest także scenarzystą i autorem dialogów filmowych.

Pod koniec lat 70. dał się poznać jako powieściopisarz w “Au chic Ouvrier”, wydanym w 1979 r. przez Libres Hallier. “Les Cahiers de Prague” to “powieść zagnieżdżona”, w której każda historia zawiera co najmniej jedną inną.

Jest także autorem powieści kryminalnych pod przejrzystym pseudonimem „Konop”.

Inspiracje romantyczne czerpie ze współczesnej historii wojen i rewolucji. Jego ulubione tematy dotyczą komunizmu, świata żydowskiego, ale także pamięci ludowej. Jego powieści “Line 9” i “Le Silence de la ville” ujawniają jego silne przywiązanie do popularnego Paryża, jego przedmieść, metra itp. Jego „doświadczenie”, odpowiednio przerobione, jest również jednym ze źródeł.

Konopnicki jest autorem esejów politycznych i literackich, lubi przeciwdziałać utartym z góry wyobrażeniom, czego dowodem są “Éloge de la fourrure”, “Pour en finir avec la France éternelle” oraz “La Faute des juifs”. W 2020 r. sprzeciwia się modzie informacyjnej w nowej broszurze „Il est toujours interdit d’interdire”, wydanej przez Impacts éditions.

Wracając do aktywnej polityki w 1992 r. był radnym regionu Île-de-France w latach 1992–1998, wybranym w Hauts-de-Seine z listy Generation Ecology. W listopadzie 2019 r. zasiadał w jury Festiwalu Filmów Rosyjskich w Honfleur.

Źródło: Wikipedia fr.