Ostatnie pożegnanie biskupa Tadeusza Pieronka

fot. wikimedia

Uroczyste bicie dzwonu Zygmunta towarzyszyło w środę 2 stycznia wprowadzeniu ciała bp. Tadeusza Pieronka do katedry na Wawelu. „Dla jednych stał się znakiem sprzeciwu, dla innych znakiem nadziei” – mówił o nim w homilii ks. prof. Jacek Urban. Uroczystości pogrzebowe zakończy czwartkowe złożenie ciała zmarłego w krypcie kościoła świętych Piotra i Pawła.

Uroczystości rozpoczęły się importą oraz nieszporami przy trumnie zmarłego 27 grudnia hierarchy. Mszy św. w katedrze przewodniczył kard. Stanisław Dziwisz. „Po raz ostatni wkroczyłeś dzisiaj w progi katedry, z którą związany byłeś od czasów seminaryjnych. W blasku królewskiej katedry mieszkałeś i pracowałeś w ostatnich kilkudziesięciu latach. Stąd patrzyłeś na Kraków, Polskę i Europę. Było to spojrzenie szerokie i odważne, pełne wiary, nadziei i miłości” – mówił krakowski metropolita senior.

„Przede wszystkim dziękujemy za dobro, jakim cię obdarzył. Dziękujemy za nieprzeciętne zdolności twego umysłu i serca. Dziękujemy tobie za to, że tymi zdolnościami dzieliłeś się z nami, służąc kompetentnie i ofiarnie Kościołowi i Polsce” – zaznaczył na początku Mszy św. kard. Dziwisz.

W katedrze na Wawelu obecnych było wielu biskupów, m.in. przewodniczący KEP abp Stanisław Gądecki, prymas senior abp Józef Kowalczyk, kard. Kazimierz Nycz oraz biskup polowy Józef Guzdek. Obecni byli także krakowscy biskupi z metropolitą abp. Markiem Jędraszewskim: bp Jan Szkodoń, bp Jan Zając i bp Damian Muskus OFM. Zgromadziła się Kapituła Katedralna, liczni kapłani i przedstawiciele świata nauki. Wśród żegnających bp. Pieronka była jego rodzina oraz parafianie z rodzinnych Radziechowów.

Homilię wygłosił ks. prof. Jacek Urban. Przedstawiając biografię Zmarłego, podkreślał, że jego kapłańskie życie rozpoczęło się w czasie „nowej wiosny Kościoła”, a potem rozwijało się w klimacie Soboru Watykańskiego II.

Przypomniał, że bp Pieronek był jednym z najbliższych współpracowników kard. Wojtyły jako sekretarz Synodu Archidiecezji Krakowskiej, którego celem była adaptacja nauczania soborowego do warunków Kościoła lokalnego w Krakowie. Dodał, że właśnie to doświadczenie oraz zaangażowanie ks. Pieronka w sprawy archidiecezji i udział w pracach II Polskiego Synodu Plenarnego sprawiły, że w 1992 r., po ogłoszeniu nowego podziału administracyjnego Kościoła w Polsce, został biskupem pomocniczym nowoutworzonej diecezji sosnowieckiej. Święceń biskupich udzielił mu Jan Paweł II w bazylice św. Piotra na Watykanie.

Kilka miesięcy później nowy biskup został mianowany sekretarzem generalnym Konferencji Episkopatu Polski „w niezwykłym czasie, w nowych warunkach politycznych, gdy stosunki państwo-Kościół znów można było oprzeć na umowie konkordatowej”.

Wśród wielu owoców jego aktywności ks. Urban wymienił m.in. założenie Katolickiej Agencji Informacyjnej i Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia, posługę rektora PAT i organizację corocznych konferencji o roli Kościoła w jednoczącej się Europie oraz kierowanie pracami Kościelnej Komisji Konkordatowej i Trybunału ds. kanonizacji Jana Pawła II.

„Na każdym etapie życia spotykał się z opozycją. Tym, co ją rodziło, był jego temperament” – mówił ks. Urban. „To, co mówił i jak mówił, odnosi się nie tylko do tych, którzy w porządku akademickim byli od niego zależni, ale to samo mówił także najważniejszym ludziom w państwie i w Kościele” – dodał, przypominając, że w swoim zawołaniu bp Pieronek umieścił „in veritate”, a w herbie chustę św. Weroniki. „Wiedział, że nikt nie jest prorokiem we własnym kraju, ale jeśli coś uważał za zasadnicze – był zasadniczy” – podkreślił.

„Dla jednych stał się znakiem sprzeciwu, dla innych znakiem nadziei. Kto poczuł chłód jego miecza i cofnął się, ten pozbawił się możliwości spotkania z zupełnie innym prywatnie człowiekiem i kapłanem” – zaznaczył kaznodzieja. Według niego, bp Pieronek nawet po zasadniczej rozmowie nadal był gotowy do dialogu.

„Był postacią wielowymiarową. Jego przyszły biograf stanie przed nie lada zadaniem, ale niezależnie od tego, jakie uczucia budziły w nas jego wypowiedzi, powinniśmy to także teraz powiedzieć, że trafiał do wielu, do których inni nie trafiali, że był jedyny w swoim rodzaju” – mówił ks. prof. Urban. „Będzie nam brakowało jego odwagi i niekiedy bolesnej szczerości” – podkreślił.

Duchowny zachęcał, by dziękować Bogu za „wszystko dobro, które dokonało się przez niego, za jego prace dla Kościoła, za jego miłość nieprzyjaciół, za jego troskę o krakowskich ubogich, za jego posługi kapłańskie i biskupie”.
„Na lata przełomu dał nam Bóg pasterzy na miarę tych lat i na miarę wyzwań. Wśród nich jest św. Jan Paweł II. Wśród nich jest także bp Tadeusz, jego bliski współpracownik” – mówił.

W czwartek odbędzie się druga część uroczystości pogrzebowych. Mszy św. w kościele św. Piotra i Pawła przewodniczyć będzie abp Marek Jędraszewski, a homilię wygłosi abp Grzegorz Ryś. Po Mszy św. ciało zmarłego hierarchy zostanie złożone w krypcie świątyni.