Niecodzienny wpis #17 | Cztery kolory. Niebieski

fot. Pixabay.com

Za nami już trzy kolory: zielony, żółty i czerwony. W tym ostatnim odcinku miniserii różańcowo-misyjnej w ramach cyklu Niecodzienny wpis zajmiemy się jeszcze barwą niebieską, która poprowadzi nas do tajemnic chwalebnych Różańca św. oraz misji w Australii i Oceanii.

Kolor niebieski bardzo mocno kojarzy się z niebem, dlatego też znakomicie pasuje do czwartej części różańcowej, czyli tajemnic chwalebnych. Są one niezwykle wyraziście przesiąknięte chrześcijańską nadzieją na niebo. Wszak fakt zmartwychwstania (por. np. J 20) jednoznacznie otworzył nam wszystkim niebo, jeśli tylko zapragniemy tam się dostać.

Również poprzez swoje wniebowstąpienie (por. np. Dz 1,9-11) Chrystus wskazał nam jasno kierunek, w którym powinniśmy co dzień podążać – ku niebu. Jednak choć wtedy Jezus opuścił świat to jednak… nie opuścił go, bo przecież został z nami w Najświętszym Sakramencie. Nie widzimy Go już wprawdzie tak, jak niegdyś Apostołowie, ale mimo to jest On może z nami jeszcze bardziej niż niegdyś. To także może być pociechą dla nas, że ci, którzy odchodzą od nas, umierają, tak naprawdę pozostają na zawsze z nami, a kiedyś nasza łączność w niebie będzie już nawet nieskończenie doskonalsza niż tu na ziemi.

Zesłanie Ducha Świętego jest dla nas dowodem, skąd przychodzi prawdziwa radość i moc. Oczywiście z nieba, skąd przyszedł Duch Święty. To właśnie z nieba “dał się słyszeć (…) szum” (Dz 2,2), zwiastujący powiew nowej siły i mocy w młodym jeszcze Kościele. A zatem jeśli na co dzień brak nam sił lub coś nas przerasta, warto skierować wzrok ku niebu. Nie po to, żeby oderwać się od rzeczywistości, ale żeby wypełnić ją mocą z Wysoka.

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny to piękna historia pokazująca, że najdoskonalsza z ludzi, wierna Oblubienica Boga, przeżywszy pięknie swój ziemski czas poszła w ślady za swoim Mistrzem – do nieba. To jest i dla nas znakomity drogowskaz i ukazanie jedynie słusznej drogi.

Ostatnia z 20 tajemnic – Ukoronowanie NMP na królową nieba i ziemi – to najlepsze z możliwych zwieńczenie ludzkiej egzystencji. Piękne to widać jeśli popatrzymy na początek – a konkretnie zwiastowanie. Pokora Maryi i Jej współpraca z Bogiem zaprowadziły ją aż na tron w niebie. Maksymalne uniżenie doprowadziło do maksymalnego wywyższenia.

Jednym z podstawowych zadań misjonarzy jest właśnie ukazywanie ludziom nieba, a konkretnie Boga, który nas do tego niezwykłego miejsca zaprasza, gdzie jest mieszkań wiele – dla każdego z nas jest takie jedno przygotowane (por. J 14,2-3). Czekają tam na nas takie rzeczy, których ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało (por. 1 Kor 2,9).

To właśnie starają się czynić również misjonarze pracujący w dalekiej Australii i Oceanii. Kolor niebieski nawiązuje też do wód Oceanu Spokojnego oraz wód Chrztu św. Udzielanie sakramentów to jedno z najważniejszych zadań misjonarzy.

Choć za nami już cztery części Różańca i powoli dobiega końca Nadzwyczajny Miesiąc Misyjny, to jednak bynajmniej nie kończą się misje. Misjonarzami powinniśmy być zawsze niezależnie od tego czy jest październik, lipiec czy może luty. Jeśli nawet nie będzie nam dane wyruszyć na misje zagraniczne, to zawsze mamy możliwość “misjonarzowania” wokół nas, każdego dnia, tam, gdzie jesteśmy.

Istnieje też wiele inicjatyw misyjnych, w które możemy się włączyć.

Na kolorowym różańcu misyjnym jest jeszcze dziesiątek w kolorze białym – oznacza on Europę i może właśnie ewangelizacja tego kontynentu jest naszym powołaniem…?

Pomódlmy się dzisiaj i nie tylko przynajmniej jedną tajemnicą chwalebną za misje w Australii i Oceanii.

Dziękujemy za wspólnie spędzony czas w ramach tej miniserii różańcowo-misyjnej i już zapraszamy na kolejne odcinki z cyklu Niecodzienny wpis.