#JadęNaMisje | Dominika Kędzierska: właśnie to jest moja droga (odc. 5)

ks. Tomasz Sokół / AH / 28.10.2021

fot. 圆张 z Pixabay

Jak to się stało, że Dominika Kędzierska postanowiła zostać pielęgniarką? O tym dzisiaj.

(odc. 1) Ks. Tomasz Sokół: kilka słów o sobie…

Dominika Kędzierska: Mam 26 lat pochodzę z Polski, z Warszawy. Na co dzień pracuje, jako pielęgniarka i minęło właśnie 5 lat od mego zatrudnienia w tym zawodzie. To jest wielka pasja, która zajmuję mi większość mojego normalnego życia.

(odc. 2) Skąd wziął się pomysł wyjazdu na misje?

Ten temat przewija się w moim życiu, poprzez znajomość jednego z misjonarzy, który swoim świadectwem i opowieściami zainspirował mnie, iż ta wyjątkowa myśl zrodziła się w mojej głowie. Mam w sobie chęć niesienia ogromnej pomocy ludziom i chciałabym po prostu pójść dalej i wyjść poza to niezbędne minimum oraz dać coś innym od samej siebie. Mam nadzieję, że uda mi się ich wesprzeć i pomóc. I stąd też czerpię swe przekonanie i myśli wyjazdu na misje. Jest to dla mnie coś innego i do końca nie zdaję sobie z tego sprawy, jak wygląda taka codzienna praca na misjach, ale domyślam się z tychże relacji misjonarza. Jest na pewno jakieś ryzyko, ale gdzieś głęboko we mnie jest jakaś chęć wyjazdu i póki tego osobiście nie spróbuję – to wiem, iż będę miała w sobie poczucie niespolanienia.

(odc. 3) Praca w krajach misyjnych – jako pielęgniarka?

Tak, przede wszystkim chciałabym zobaczyć, jak funkcjonuje i działa tam system ochrony zdrowia i właśnie to mogę osobiście zaoferować, gdyż jest to oczywiście całe moje dotychczasowe życie i pomoc – a przez swoją pracę mogę tam dać zalążki czegoś lepszego i wartościowego tymże ludziom, którzy tej opieki nie mają. Trudno nam się porównywać chociażby z Madagaskarem, gdzie jest naprawdę dramatycznie, jeśli idzie o pomoc ludziom chorym i potrzebującym medycznego wsparcia. Widzę tam siebie… z ludźmi chorymi i oczekującymi naszego wsparcia, bo na tym się dobrze znam i mogę swoją służbę im zaoferować.

(odc. 4) Posługa wśród dzieci czy raczej dorosłych?

Obecnie zajmuję się dziećmi w ciężkim stanie, gdyż pracuję w szpitalu na oddziałach neurologii i chirurgii – dlatego moja codzienna praca jest specyficzna. Ze względów życiowych też jestem nauczona przebywać z ludźmi chorymi, więc wiek, płeć, nie ma tu znaczenia, bo dla mnie jest to zawsze drugi człowiek, dlatego nie mam żadnych specjalnych preferencji. Dlatego rodzaj pacjenta czy osoby chorej nie będzie miało żadnego znaczenia, bo służę swoją osobą, z takim samym poświęceniem, wszystkim potrzebującym jakiejkolwiek pomocy.

(odc. 5) Gdzie zrodziło się powołanie do pielęgniarstwa?

Generalnie, obcowanie i nauka służenia drugiemu człowiekowi, bez względu na jego stan zdrowia psychicznego czy fizycznego wyniosłam z domu. Sama osobiście nie zdawałam sobie sprawy, żeby zostać pielęgniarką. Wraz ze zbliżaniem się do egzaminu maturalnego i sytuacją w domu, chorobą babci, jeśli chodzi o jej sprawność, uświadomiłam sobie taką drogę dla mnie, a wiec przyglądanie się temu i wdrożenie się głębiej w tę trudną problematykę sprawiło, iż zrozumiałam – to jest moje życiowa powołanie.

Wspomnę tu o moim kuzynie, który jest niepełnosprawny od urodzenia z upośledzeniem w stopniu średnim, zostałam więc w domu wychowana, w patrzeniu na człowieka takim, jakim jest i czerpaniu radości z tego faktu. Stwierdziłam, właśnie to jest moja droga, choć spotkałam się również z opiniami negatywnymi, iż taka praca, to nie dla mnie, bo jest zbyt ciężka, zarówno psychicznie, jak i fizycznie. Ale nigdy potem już nie zwątpiłam w swój wybór i do tej pory, każdego dnia, czerpię z tego ogromną i wewnętrzną satysfakcję. Nie są tu ważne pieniądze… ani inne korzyści materialne. Nie umiem do końca opisać tej wewnętrznej satysfakcji, która rozpiera moje serce, kiedy widzę, iż to, co robię ma budujące efekty. Mój życiowy sukces, jest ukierunkowany w tym, że ja traktuje tychże chorych ludzi bardzo normalnie.